کمال گرایی افراطی چگونه به ما آسیب می‌زند؟

کمال گرایی افراطی به عنوان تمایل شدید و غیر قابل انعطاف به کامل بودن شناخته می‌شود. این حالت شامل کسی می‌شود که ارزش شخصی خود را کاملاً بر پایه تلاش مداوم و دستیابی به استانداردهای کمال گریز ناپذیر بنا کند. کمال گرایی افراطی ممکن است به ویژه بر ظاهر، رفتار اجتماعی یا عملکرد شغلی تمرکز کند.

کمال گرایی افراطی چیست؟

کمال گرایی افراطی به عنوان تمایل شدید و غیر قابل انعطاف به کامل بودن شناخته می‌شود. این حالت شامل کسی می‌شود که ارزش شخصی خود را کاملاً بر پایه تلاش مداوم و دستیابی به استانداردهای کمال گریز ناپذیر بنا کند.

کمال گرایی افراطی ممکن است به ویژه بر ظاهر، رفتار اجتماعی یا عملکرد شغلی تمرکز کند. یا ممکن است در همه زمینه‌های زندگی (اغلب به قیمت روابط، کار و سلامتی) را در بر بگیرد باشد، وقتی افراد از کمال گرایی افراطی رنج می‌برند، غالباً افکار آنها به روش‌های خاصی تحریف می‌شود.

به عنوان مثال، آنها ممکن است همه چیز را فقط «سیاه یا سفید» ببینند. در نتیجه، آنها ممکن است به خود بگویند: “من یا به هدف رسیدم یا به عنوان یک شخص کاملاً ناکام هستم. آنها اغلب قوانین سختگیرانه‌‌ای را برای خود ایجاد می‌کنند و بر آنچه به دست نیاورده‌‌اند در مقابل آنچه دارند تمرکز می‌کنند.

فرد کمال گرا افراطی هرگز احساس غرور یا رضایت از کار خوب انجام شده نمی‌کند زیرا آنها هرگز باور ندارند که کارشان «به اندازه کافی خوب» انجام شده است. هرگز احساس خوبی در مورد تکمیل یک پروژه وجود ندارد زیرا پروژه نهایی ناقص، دارای نقص و پر از اشتباه تلقی می‌شود.

برای توضیح این رفتار می‌توان از یک جمله قدیمی کمک گرفت که، دید فرد کمال گرا مانند “کسی است که نمی‌تواند جنگل را به خاطر درختان انبوه ببیند. به عبارت دیگر، فرد چنان روی جزئیات ریز متمرکز می‌شود که فراموش می‌کند هدفی برای کاری که انجام می‌دهند وجود دارد.

برای خواندن مقاله با موضوع کمال گرایی کلیک کنید.

علائم کمال گرایی افراطی چیست؟

از نظر رفتاری، هنگامی که افراد کمال گرایی افراطی دارند، تمایل به بیش از حد آماده سازی، کار بیش از حد و عدم اولویت بندی دارند. وقتی افراد کمال طلب به طور موقت به هدف خود برسند، ممکن است آن را «خیلی آسان» ارزیابی کنند و سپس درجه هدف خود را بالاتر بگذارند.

اگر آنها هدف خود را برآورده نکنند، به جای ارزیابی مجدد آن و ایجاد هدف فرعی به عنوان پله‌‌ای برای رسیدن به هدف بزرگتر، آنها معمولاً همچنان برای رسیدن به هدف غیر واقعی تلاش می‌کنند و خود را برای رسیدن به آن هدف نادیده می‌گیرند.

از آنجا که آنها معمولاً رضایت کمی و ناراحتی زیادی در رابطه با رفتار هدفمند دریافت می‌کنند، ممکن است فعالیت‌های هدفمند را به تعویق بیندازند یا از آن اجتناب کنند و خود را برای این کار رنج می‌دهند. کمال گرایی افراطی با اضطراب، افسردگی و عصبانیت همراه است و می‌تواند بر عملکرد خود، دیگران یا هر دو تمرکز کند.

کمال گرایی افراطی چه تفاوتی با کمال گرایی سازنده دارد؟

داشتن استانداردهای بالا و سخت کوشی در جهت رسیدن به اهداف ویژگی‌های خوبی است که می‌تواند به افراد در رسیدن به زندگی پربار و رضایت بخش کمک کند. اما بین کمال گرایی افراطی و سازنده تفاوت وجود دارد.

با کمال گرایی سازنده، کمتر احتمال دارد که ارزش کل خود را بر اساس نتیجه قضاوت کنید. علاوه بر این، کمال گرایی سازنده انعطاف پذیر است. استانداردها به اهمیت پروژه، اهداف و دیدن تصویر واقعی از چیزی که وجود دارد، بستگی دارد و افراد می‌توانند زمان و انرژی خود را بر این اساس اختصاص دهند.

افرادی که کمال گرایی سازنده از خود نشان می‌دهند، هنگام انجام کارها و در مسیر رسیدن به اهداف نیز معیارهای را تنظیم می‌کنند که مفید خواهد بود.

کمال گرایی یک ویژگی شخصیتی است که به عنوان «تلاش برای بی‌عیب و نقص و تنظیم استانداردهای بسیار بالا برای عملکرد، همراه با گرایش برای ارزیابی بیش از حد انتقادی» تعریف می‌شود.

هنگام رقابت در بالاترین سطح، و جای که برای دستیابی به موفقیت، عملکرد بهینه یا تقریباً عالی لازم است، کمال گرایی قابل درک است که اکثر ورزشکاران رقابتی این ویژگی را دارند.

کمال گرایی سازنده با هدف دستیابی به استانداردهای بالای عملکرد، احساسات و انگیزه برای عملکرد تسهیل کننده همراه است. برعکس، کمال گرایی افراطی با مواردی مثل: ارزیابی از دیگران، ترس از عملکرد، برآورده سازی انتظارات شخصی، و ترس از شکست مرتبط است.

تحقیقات در مورد کمال گرایی افراطی چه چیزی را نشان می‌دهد؟

مطالعه‌‌ای که اخیراً روی ۴۲۰۰۰ دانشجوی دانشگاه آمریکایی، کانادایی و انگلیسی انجام شد نشان داد که کمال گرایی افراطی طی ۳۰ سال گذشته به طور قابل توجهی افزایش یافته است.

دانشجویان امروز کالج سطح بالاتری از کمال گرایی را نسبت به دانشجویان در طول دهه ۱۹۹۰ یا اوایل ۲۰۰۰ گزارش می‌کنند.

محققان در این تحقیق سه نوع کمال گرایی را اندازه گیری کردند:

خود گرا یا تمایل به کامل بودن

تجویز اجتماعی، یا تمایل به برآورده کردن انتظارات دیگران

دیگری گرا، یا دیگران را با استانداردهای غیر واقعی دیدن

از سال ۱۹۸۹ تا ۲۰۱۶، محققان دریافتند که نمرات کمال گرایی خودمحور ۱۰ درصد افزایش یافته است. نمرات تجویز شده اجتماعی ۳۳ درصد افزایش و کمال گرایی غیر گرا ۱۶ درصد افزایش یافته است.

چه چیزی باعث کمال گرایی افراطی می‌شود؟

درباره علل کمال گرایی افراطی اطلاعات کمی در دست است. با این وجود، نظریه‌هایی وجود دارد که کمال گرایی را ناشی از یادگیری افراد، عوامل فرهنگی (فرهنگی که به تلاش و استانداردهای بالا پاداش می‌دهد) و همچنین استعدادهای بیولوژیکی می‌دانند.

علاوه بر این مواردی دیگری نیز در کمال گرایی افراطی نقش دارد که در اینجا به انها اشاره شده است:

محیط‌های کاری رقابتی: اگر در فرهنگی کار می‌کنید که خواستار کمال است، احتمالاً افراد بیشتر به سمت کمال گرایی سوق پیدا می‌کنند.

غرور و شخصیت: برخی از افراد دارای شخصیت‌هایی هستند که به طور طبیعی مستعد کمال گرایی هستند.

ترس از شکست: افراد شخصیت و زندگی را با میزان عدم موفقیت خود تطبیق می‌دهند. آنها برای رسیدن به کمال و جهت عدم شکست تلاش خواهند کرد.

کمال گرایی افراطی همچنین می‌تواند به دلیل عدم موفقیت ایجاد شود. این اغلب مربوط به تجربه‌های آسیب زای کودکی است. وقتی کودکی نمی‌تواند کاری را به طور کامل انجام دهد و به خاطر آن انتقاد می‌شود یا باعث می‌شود احساس بی‌لیاقتی کند، ممکن است نیاز به انجام کامل کارها پیدا کند.

او در سنین پایین می‌آموزد که انجام کامل کارها راهی برای جلب رضایت دیگران و جلوگیری از انتقاد است. وقتی در بزرگسالی، آنها قادر به انجام کامل کارها نیستند، بی‌لیاقتی قدیمی دوباره به خاطرشان خواهد آمد و احساس بدی نسبت به خود پیدا می‌کنند.

نمونه‌هایی از رفتار کمال گرایانه افراطی

اکثر افراد می‌خواهند که در کار‌های خود موفق شوند، اما تلاش سخت برای رسیدن به اهداف نشان دهنده رفتار و شخصیت کمال گرا نیست. افرادی که در کمال گرایی افراطی هستند معمولاً اعتقاد دارند که هر کاری که انجام می‌شود لایق ارزشمند بودن نیست مگر اینکه کامل باشند.

در نتیجه به جای اینکه به خاطر چیزی که آموخته یا پیشرفتی که در روند کار آنها رخ داده است، خوشحال باشند در عوض پیوسته نتیجه حاصل شده را با کار دیگران مقایسه و سعی می‌کنند که کار را به شکلی تمام کنند که نقصی در آن نباشد.

حتی وقتی این افراد نتایج دلخواه خود را کسب می‌کنند، باز هم ممکن است رضایت کافی را نداشته باشند. آنها ممکن است احساس کنند که اگر واقعاً کامل بودند، برای رسیدن به اهدافشان مجبور نبودند خیلی سخت کار کنند. برخی از نمونه‌های کمال گرایی افراطی عبارتند از:

1. صرف کردن ۳۰ دقیقه زمان جهت نوشتن و بازنویسی یک ایمیل دو جمله ای.

2. باور اینکه از دست دادن دو نمره در یک آزمون، نشان از عدم موفقیت دارد.

3. خود را مطابق با معیارهای دستاوردهای دیگران تطبیق می‌دهند یا مقایسه نامطلوب و غیرواقعی با دیگران.

4. پرهیز از کار سخت، چون تلاش کردن بی‌معنی است مگر اینکه بتوان به کمال دست یافت.

5. تمرکز بر روی محصول نهایی به جای فرآیند یادگیری.

6. اجتناب از انجام یک بازی یا انجام یک فعالیت جدید با دوستان به دلیل ترس از ناکامی و نشان ندادن کامل بودن خود.

7. اضطراب مداوم در مورد اشتباه کردن

8. حساسیت شدید نسبت به انتقاد؛

9. به تعویق انداختن و اجتناب از موقعیت‌های استرس زا یا کارهای دشوار؛

10. از لحاظ عاطفی محافظت می‌شود و از نظر اجتماعی مهار می‌شود.

11. تمایل به انتقاد از دیگران؛

پیامدهای کمال گرایی افراطی

پیامدهای عملی کمال گرایی افراطی معمولاً منجر به عملکرد کمتر از بهینه می‌شود. از آنجا که هر تصمیم، کار یا تعاملی توانایی انعکاس ناکافی بودن را دارد، هر یک با نگرانی همراه با تجربه اندکی از لذت همراه است.

بسیاری از افرادی که از کمال گرایی افراطی رنج می‌برند تمایل به تعلل دارند زیرا وقتی این کار باید بی‌نقص انجام شود، طاقت فرسا است. آنها در اتمام کارها مشکل دارند زیرا نمی‌توانند بین آنچه مهم است و آنچه مهم نیست مرز بگذارند.

پس از اتمام کار، آنها شروع به قضاوت می‌کنند و اگر نتیجه پایین تراز آن چیزی باشد که فکر می‌کردند، ضربه بزرگی به عزت نفس آنها وارد می‌شود. کمال گرایی افراطی صرفا باعث ایجاد احساس بد نمی‌شود، بلکه تحقیقات به طور مداوم نشان می‌دهد که سطح بالایی از کمال گرایی با انبوهی از نتایج بالینی منفی، از اختلالات خوردن و فیبرومیالژیا گرفته تا افسردگی و خودکشی ارتباط دارد.

همچنین این رفتار ممکن است باعث استرس، اضطراب، افسردگی و سایر موارد بهداشت روان شود. افرادی که به دلیل احساس عدم کفایت یا عدم موفقیت دچار سرخوردگی و اختلال روانی می‌شوند، ممکن است صحبت کردن با یک درمانگر برایشان مفید باشد. این اغلب می‌تواند به افراد در مدیریت انتقاد بیش از حد از خود کمک کند.