يكي از شاگردانم نمره بيست نگرفته بود. ۱۸ شده بود. وقتي نمره خودش رو شنيد آهي كشيد كه خيلي جگرسوز بود! آخه چرا اين جوري شد؟ چون پدر و مادرش بدون در نظر گرفتن اين‌كه هميشه خوب بوده، اگر نمره كاملي نمي‌گرفت، سرزنش مي‌شد. اين پدر و مادر عزيز رو مورد قضاوت قرار نديد! ما هم خيلي وقت‌ها ممكنه دقيقا همين جوري رفتار كنيم. وقتي عزيزان زندگيمون توي رفتارها و كلام خودشون در مقابل ما اشتباه مي‌كنند و نمره بيستي رفتار نمي‌كنند، ما همه گذشته‌هاي خوبمون رو فراموش مي‌كنيم و تنها رفتار و كلام آخر رو در نظر مي‌گيريم. اين انصاف نيست! ما همه انسانيم. همه ما گاهي به خاطر شرايط مختلف و به خاطر ذات انسان بودنمون اشتباه مي‌كنيم و طوري رفتار مي‌كنيم كه شايد حتي ازمون انتظار نره! بايد قدرت پذيرش اشتباهات ديگرون رو تو خودمون پرورش بديم. اين‌كه مي‌گم “قدرت” يعني اين‌كه عدم پذيرش اشتباهات گاه و بي‌گاه عزيزان زندگيمون از طرف ما به نوعي ضعف خودمون محسوب مي‌شه.
حتما شنيديد كه خيلي از روابط خويشاوندي به خاطر دعوايي كه شايد حتي اولين و آخرين درگيري و بگو و مگو بوده به انتها رسيده و تمام خاطرات و خوبي‌ها و مهربوني‌هاي گذشته قرباني تفكر “يا بيست باش يا نباش!” شده.
بيست بودن فقط مال خداست. بذاريد اگه گاهي ما آدم‌هاي زميني نتونستيم بهترين باشيم، تلاش‌هاي ديگه براي خوب بودن پايمال نشه. حواستون باشه
سولماز حقاني
